Het zijn uitnodigende sleutelwoorden die Stephanie Louwrier gebruikt in haar nieuwste voorstelling Show must go on, en als het kan ook liefst in de vergrotende en overtreffende trap: ‘vet, vetter, vetst’, ‘cool’, ‘geniaal, geniaalst’. (meer…)
Jarenlang had actrice Esther Scheldwacht een verhaal in haar hoofd. Een verhaal over de zoektocht van een Thaise bokser naar zijn verloren zoon. Ze kreeg een beetje subsidie van de gemeente Den Haag en mocht een paar avonden in Theater aan het Spui spelen. Zo werd het verhaal een voorstelling en werd het bewijs geleverd: The sunshine show is de moeite van het vertellen meer dan waard.
Ze zit op een bed van brieven, de vrouw met de lange goudblonde pruik, gekleed in een gebloemde ochtendjas, de donkere ogen veel te zwaar opgemaakt. De brieven zijn gericht aan haar zoon, de zoon die zo ver weg is en aan wie ze altijd denkt. Ze stelt zich voor als Sunshine, zoals het liedje ‘You are the sunshine of my life’.
Sunshine is een Thaise dame, spreekt Engels met een zwaar accent (maar kan ook een beetje Nederlands praten) en houdt van karaoke. Wanneer ze de zoetige karaokeliedjes zingt die achter haar op een scherm verschijnen, is haar gezicht vrijwel uitdrukkingsloos in een obligate glimlach getrokken. Scheldwacht heeft zich het Thaise accent en de Thaise dienstbaarheid volledig eigengemaakt en doet daarmee een beetje denken aan Wendy van Dijk als Ushi, maar dan geloofwaardig en kwetsbaar.
Sunshine vertelt het verhaal van haar leven aan de hand van haar brieven. Haar leven dat volledig in het teken staat van het kind dat ze wel heeft verwekt maar niet gebaard. Sunshine is namelijk niet de vrouw die ze lijkt. Ooit heette ze Chanou en verdiende ze haar geld als bokser. In een ander leven, toen ze nog een man was en verliefd op backpacker Annemieke. Maar het leven liep heel anders dan verwacht en nu leeft ze tussen twee werelden en tussen twee identiteiten.
Scheldwacht, die eerder indruk maakte bij het Ro-theater, speelt The sunshine show zo vol overgave dat ze de paar kleine onregelmatigheden in de voorstelling doet vergeten. De transformatie van man naar vrouw die Chanou doormaakt, keert zij bovendien voor zichzelf ingenieus om. Voor een ‘Thai boy’ heeft ze haar vrouwelijke heupen niet mee maar met haar androgyne bewegingen en gezicht overtuigt ze toch volledig. Zo wordt het bizarre offer van Sunshine volledig geloofwaardig en pijnlijk ontroerend. The sunshine show is een ontroerend kleinood dat een groter publiek verdient.
(foto: Martijn Beekman)