In drie korte muziektheatervoorstellingen reflecteren jonge makers tijdens het tweede deel van de Winterkaravaan – vanwege corona hartje zomer te zien – op zingeving en ethiek. Hoe geef je betekenis aan het bestaan, hoe verhouden pogingen tot bewust(er) leven zich tot hypocriete keuzes in de praktijk van het dagelijks bestaan en wat blijft er over van authenticiteit in een wereld die maakbaarheid en perfectie predikt? (meer…)
Het is niet dat Stefan Pop zoveel wereldschokkends te zeggen heeft. Ook niet dat zijn onderwerpen in Mijn blauwe periode, zijn tweede solovoorstelling, zo hemelbestormend zijn. Maar hij schotelt je wel een aanstekelijk anderhalf uur voor. Gevolg van de ijzersterke combinatie van een breed lachende, innemende kwajongen, zijn verhalen, scherpe observaties, irritaties en rare invallen, enorm spelplezier plus een geheel eigen vorm van prikkelende humor.
Vanaf zijn vijftiende is Pop (27) als stand-up comedian gepokt en gemazeld bij Comedytrain, dus hij weet inmiddels wel hoe hij een zaal ontspannen moet wassen en watergolven, knippen en scheren. Van zijn eerste avondvullende theaterprogramma Popaganda bleef vooral de inzet van de moderne communicatiemiddelen hangen. Ja, ook de generatie onder de dertig kan en wil niet alles klakkeloos omarmen en dat komt ook in deze nieuwe voorstelling aan bod.
Maar in Mijn blauwe periode gaat hij een stap verder. Elk verhaal en elke terzijde zijn pleidooien voor de verbeelding. Vroeger in Rotterdam was hij ninjakiller. Kom niet aanzetten met ‘ja maar, er zijn in Rotterdam geen ninja’s’. Die zijn er in allerlei vormen en gedaanten. Waarom zou iets niet bestaan als we het niet zien? Onze verbeelding gaat verloren vanwege de beeldcultuur op internet, televisie, foto of telefoon. Juist datgene wat we niet zien, spreekt tot die verbeelding.
Het zinnetje ‘nooit van gehoord’ (dus zal het wel niet bestaan) is de dood in de pot. Columbus had nooit van Amerika gehoord en voer er wel heen. Verbeelding! Porno laat niets over aan de verbeelding, zelf naar een bordeel gaan wel, ook al werken de gepeperde prijzen weer sterk ontnuchterend. Waarom is Apple wel een wereldbedrijf en Bakker Bart niet? Omdat de laatste al jaren dezelfde croissants maakt. Apple voorziet zijn iPhones telkens van een nieuw nummertje. Hoezo staat er bij een kunstwerk van roestig ijzer op een rotonde, een bordje met: ‘Dit kunstwerk symboliseert de diversiteit van de samenleving’? Pop heeft er hele andere gedachtes bij. Kijk…, dát is dus verbeelding!
En zo worden in dit programma ook de triviale zaken leuk. Wie wil er van een cabaretier nou nog horen hoe hij contact met vrouwen maakt? Uitgekauwder bestaat niet. Maar ja…, de tips die Stefan Pop geeft, brengen de kunst van het versieren naar een nieuwe dimensie. Pop weet met kleine terzijdes ook de tijdgeest te raken, zoals met zijn oplossing voor de pensioenproblemen. Die mag dan onuitvoerbaar zijn en de veiligheid van het land ernstig in gevaar brengen, ze is wel origineel en geestig.
(foto: Henk Treur)
Waardeloze voorstelling. Slappe lijn, makkelijke grappen, en een monotone performance. Begin Ruud Buurman steeds minder te snappen.