In de vroege jaren negentig regisseerde Shireen Strooker bij het Nationale Toneel Anne-Wil Blankers in Shirley Valentine. Nu kruipt comédienne Ellen Pieters in de huid van de uitgebluste huisvrouw die een nieuw leven begint in Griekenland. Regisseur Bruun Kuijt maakt er een vlotte realistische voorstelling van.
Het verhaal begint in de keuken waar Shirley verhaalt over haar weinig opwindende bestaan. Ze constateert al snel dat haar huwelijk vergelijkbaar is met de situatie in het Midden-Oosten. Er is geen oplossing voor. Enig lichtpunt in haar troosteloze bestaan is vriendin Jannie, een flamboyante vrouw die is gescheiden toen ze haar man met de glazenwasser in bed aantrof. Sindsdien mag niemand meer zijn laddertje tegen haar voorgevel zetten. Jannie vertrekt voor een vakantie naar Griekenland en na enig aarzelen besluit Shirley mee te gaan. Haar man blijft achter. Die krijgt al een jetlag als hij naar Ameland gaat.
Eenmaal in Griekenland ontmoet Shirley een lieve man, Kostas genaamd. Hij laat met haar de aarde trillen, negen op de schaal van Richter. Ze is niet verliefd op hem, maar geniet van zijn aandacht. Shirley realiseert zich dat ze verdwaald is in een ongebruikt leven. Als ze weer op het vliegveld is om de terugreis te aanvaarden, bedenkt ze dat ze thuis niets meer heeft te zoeken. Ze blijft.
Shirley Valentine is een Britse toneelmonoloog van Willie Russel die wereldwijd veel is gespeeld. De thematiek is inmiddels wat gedateerd, maar de voorstelling blijft overeind door het trefzekere spel van Ellen Pieters. Zij is bekend van imitaties in Kopspijkers en kreeg fraaie kritieken voor haar vertolking van Mary Servaes in de musical De Zangeres zonder Naam. Pieters is een sympathieke verschijning op het toneel en maakt van de aangenaam pretentieloze Shirley een vrouw met wie je makkelijk kunt meevoelen.
Hans Kik produceerde deze voorstelling omdat hij Pieters graag in een voorstelling wilde waarin zij kan laten zien wat ze kan. Dat is mooi. Pieters kan echter meer dan wat ze toont in Shirley Valentine. Ze zouden samen nog eens iets anders moeten verzinnen want het gemak waarmee Pieters met dit niet meer zo opzienbare verhaal in haar eentje de aandacht vasthoudt, is opvallend.
Foto Ben van Duin
