Een jong stel zit in een seksuele impasse. Op initiatief van de jongen gaan ze kamperen op een naaktcamping in Frankrijk, waar ook zijn vader de zomers doorbrengt. Een wat opmerkelijke keuze, maar soit.
Regisseur Boy Jonkergouw schreef zelf de tekst voor deze voorstelling, die het taboe moet doorbreken op – ja, op wat eigenlijk? Het taboe op nudisme (al dan niet in het zicht van je schoonouders) wordt niet doorbroken, want de ongemakkelijkheid blijft er vanaf druipen. Ook praten over seks blijft bij deze personages in de obscuriteit. De sensitieve jongen ontstijgt hier niet het karikaturale en blijft daardoor een slappe zak. En dan is er nog de bejaarde (schoon)vader, die aan elkaar hangt van vrouwonvriendelijke opvattingen.
We volgen het stel gedurende twee dagen op de camping. Wat begint met een hoop clichématig gesteggel bij het opzetten van de tent, ontaardt al snel in een totaal verstoorde seksuele en emotionele relatie. Om een en ander nog wat ongemakkelijker te maken, is de kreunende, kreupele vader altijd in de buurt om de relatie van zijn zoon van commentaar te voorzien.
De spelers Rutger Kroon, Gerrit Dragt en Zerline Weideveld brengen inderdaad een hoop taboes aan de oppervlakte. Taboes waar vervolgens alleen niets mee wordt gedaan. Jonkergouw schreef geen personages, maar gepersonifieerde vooroordelen. De vader is werkelijk onuitstaanbaar in hoe hij over vrouwen praat. Zijn huilbui als hij tegen het eind niet mee mag doen met het animatieprogramma voor de jeugd, komt volslagen uit de lucht vallen en maakt dit personage eerder nog vreemder dan sympathiek. Tenenkrommend is dat de gevoelige zoon het geen moment opneemt voor zijn vriendin, als zijn vader haar weer eens schoffeert. En waarom zij niet al meteen haar spullen pakt, is ook volstrekt onduidelijk. Je vraagt je bij dat stel al snel af waarom ze überhaupt samen zijn.
Jonkergouw schreef een platte tekst, waarin de personages vooral boos en gekwetst zijn en dat allemaal uitspreken. Ze zijn niet alleen zelf helemaal ontkleed, ook hun teksten verhullen niets. De dialogen laten het publiek niets te raden over, en daarmee gaat de voorstelling voorbij aan elke spanning.
Choreograaf Guilherme Miotto co-regisseerde de voorstelling. Wellicht is hij verantwoordelijk voor de wat abstractere beeldsequenties waarmee de dialoog zo nu en dan wordt onderbroken – waarin de personages plots beginnen te trillen en te haperen. Het zijn die korte intermezzo’s die de voorstelling voor een moment uit het huis-tuin-en-keukengeëmmer halen, en die ons goddank even rechtop doen zitten.
Foto: Hans van Dongen
Rutger Kroon
Maarten Hutten
Zerline Weideveld
auteur: Boy Jonkergouw (concept / auteur)
regie: Boy Jonkergouw
Guilherme Monteiro Miotto (co-regie)
choreografie: Guilherme Monteiro Miotto
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Zeven kwartier lang scrollen namen op alfabetische volgorde voorbij op een witte projectiezuil in de vorm van een grafsteen. Soms twintig tot dertig mannen met dezelfde achternaam. Complete stambomen van mannelijke familielijnen, moslims ook al wisten velen niet eens dat ze dat waren in het bruisende Bosnië. (meer…)
Een conspiratief zooitje ongeregeld, dat is het. De kont tegen de krib! Maar eerst nog een pilsje. Directe actie! Maar morgen kan ook nog. Onhandigheid kent geen tijd. Maar wat doen we met de gijzelaar? Het zijn de vrije jongens van het Noord Nederlands Toneel uit de tijd van Koos Terpstra in het eerste decennium van […]
‘Hmphsh!’ Het is moeilijk te benaderen wat Rutger Kroon precies uitblaast, maar zijn hele personage zit erin. Desinteresse, achterdocht en ondertussen bedelen om aandacht bij zijn maatje tegen-wil-en-dank. Ellen Goemans op haar beurt hoeft alleen maar te zitten met haar handen breed op de knieën van haar glimmend zwarte Adidas trainingspak om één brok onverzettelijke […]
Zo zie je maar weer dat iedereen op een andere manier kijkt. Ik zag een humoristische voorstelling over de rauwheid van het leven en het gebrek aan contact in intermenselijke relaties. De dialogen zouden zeker niet misstaan in de betere Woody Allen films. Een echte aanrader dus.
De naaktheid in beeld en tekst geven de voorstelling juist die ongemakkelijkheid waardoor het beklijft. Het gebrek aan spanning omdat alles wordt uitgesproken en het absurde en soms bijna slapstickachtige karakter onderstrepen dit. Je blijft achter met plaatsvervangende gene. Dat is goed!
Een onbedachtzame lezer van deze recensie zou kunnen denken dat het om iets zou handelen dat “plat” of “hol” zou zijn. Niets is minder waar. Wellicht zegt de recensie iets over de bril waardoor gekeken wordt, de rijpheid of over de vooringenomenheid van de recensent.
Ik ben op de tweede avond geweest met mijn echtgenote (die niet zo van dit soort theater dacht te houden) en we hebben ons kapot gelachen en soms stilletjes geschaamd. We hebben geluisterd en geboeid gekeken naar de soms pijnlijke naaktheid van het leven en de relaties. Het verval van het lichaam en de omarming van dat lichaam. Er is geen moment van “geilheid” in het spel wat aanstootgevend zou kunnen zijn. De context maakt dat “je naakt voelen” niet afhankelijk is van kleding. De geluidsfragmenten en de daarbij gemaakte bewegingen accepteer ik omdat verzet zinloos is.
De teksten zijn zo enorm helder dat je er niet omheen kan. Het spel is vaak mooi strak en soms wat karikaturaal en dat mag omdat het lekker kan zijn om niet heel filosofisch “out of the box” na te hoeven denken. Er zijn genoeg teksten in dit theaterstuk die prikkelen om dieper over na te denken.
De regiekeuzes door Boy Jonkergouw zijn dapper gemaakt. Noem het eigenwijs, op eigen wijze.
Lachwekkend zijn de kromme tenen die ik krijg bij de personages en de herkenning die ik ervaar in mijn eigen leven. Als therapeut ben ik blij dat ik de zinnen waar iedereen over valt, die in therapie gebruikt kunnen worden, nalaat. Alleen daarom al is het een “must see” voor therapeuten.
Daarnaast zijn er heldere lijnen in de relaties die soms pijnlijk lang aanblijven waardoor de plaatsvervangende schaamte zijn intrede doet. De slotscène is meesterlijk doordat het ruim uitgemeten wordt dat iedereen in zijn eigen wereld leeft en maar door blijft praten zonder te communiceren. Het venijn zit ‘m in de staart. De laatste zinnen van dit spektakel slaan in als een bom.
Het is lastig om zonder mening te blijven. En het is niet alleen voor een elitair upperclass ballenzooitje dat ingewikkeld wil doen. Het is toegankelijk voor een breed publiek dat na durft te denken, wil lachen en geraakt wil worden.
Theater is en blijft een avontuur.
In het leven willen we theater zien, in het theater het leven.
We hebben genoten en ik raad het iedereen aan!
Persoonlijk vind ik bovenstaande nogal kort door de bocht. Uiteraard wordt hier niet geprobeerd (enkel) het taboe op nudisme te doorbreken. Ik heb de voorstelling zelf met veel plezier bekeken en er zitten duidelijk veel meer diepere lagen in dan hier beschreven. Dingen als ‘clichématig gesteggel bij het opzetten van de tent’ is een sterk en vooral herkenbaar middel om grotere onderwerpen binnen relationele contexten te illustreren. Het feit dat bepaalde eigenschappen / emoties als ‘vrouw onvriendelijk’, ‘sensitief’ en ‘ongemakkelijkheid’ er nogal dik op liggen is hier ook een middel van. Ik kan me geen theater voorstellen met enkel ‘neutrale / genuanceerde’ hoofdrolspelers. Ik heb de voorstelling als vernieuwend en (inderdaad) ongemakkelijk ervaren, maar dat vat dan ook meteen de kern van het verhaal van Boy samen.
Een geweldige ervaring !!!
Complimenten voor de spelers (en natuurlijk de mensen achter de schermen). We hebben er van genoten. Een absolute aanrader.
Ik kan me niet zo vinden in deze recensie hoor, ik kende horde mensen die kennelijk ‘gepersonifieerde vooroordelen’ zijn, in plaats van personages, karakters, die kritiek vat ik niet zo. Ik ben met de auteur eens dat er meer de diepte in gegaan had kunnen worden, maar dat is een keuze. Ik vind die keuze prettig uitpakken omdat ik niet heel vaak naar dit type toneel ga, voorstellingen vind ik vaak heel erg abstract. Nu heb ik een leuke avond gehad, gelachen, dingen herkend, en kreeg ik ook zaken waar ik over na kan denken. Gewoon, omdat het stuk met beide benen in het echte leven staat, een spiegel geeft, zonder dat het met een abstract vingertje van kunstminnende elite mij een leven voorspiegelt wat ik zou moeten leven.
Onwaarschijnlijk genoten van dit toneelstuk, lang stil gebleven van die laatste zin. Juist het thema en de verbeelding ervan, maakte dat ik mij naakter voelde dan de spelers. En hoewel velen moesten lachen, werd ik juist droevig gestemd van het verhaal. De wrange leegte van onze samenleving, het onbegrip tussen generaties, de zoektocht van mensen naar hun zijn: gebonden aan regels en vormen en zelfcensuur; het wordt allemaal pijnlijk zichtbaar en geen moment saai of plat. Jammer genoeg heeft Sander Janssen geen enkele laag meegekregen van het toneelstuk- behalve de verpakking- en zijn eigen ongemak daarover in deze recensie neergelegd…Mogelijk was de confrontatie met zijn eigen leegte te sterk…Op zich is het al bijzonder te noemen dat een ogenschijnlijk ‘plat’ toneelstuk zo diametraal anders geïnterpreteerd kan worden.
Wat jammer, deze recensie.
De ongemakkelijkheid van blote mensen met hun relatieproblemen wordt in deze voorstelling bizar uitvergroot. Als toeschouwer voel je dit ongemak met hen mee. Prima toneelervaring!
Kaal decor
Kostuums niets om t lijf
Geen afleiding van tekst/ contact tussen mensen
Rouwe voorstelling met tevredenheid dat dit niet mijn wereld realiteit is.
Zet wel aan denken over mensen, bloot, sex en generaties e.d.
De moeite!
Het gevoel dat de recensent van bovenstaand artikel heeft overgehouden aan de voorstelling, deel ik niet. De voorstelling heeft me geboeid en vermaakt. Meerdere keren heb ik hardop zitten lachen. Er zitten prachtige scenes en sferen in (zoals vader en zoon die ochtendgymnastiek gaan doen) die ik niet snel zal vergeten.
Sommige zaken worden absurdistisch neergezet, uitvergroot in spel en tekst. Maar dat onderstreept juist vaak de kern van waarheid die erin schuilt. Daar leent zich het medium toneel juist uitstekend voor.
Aanrader!!
Wel opvallend dat dit de enige recensie met zoveel reacties is. Grote kans dat mensen die hier reageren de regisseur kennen oid. Benieuwd naar de overige recensies van andere media voor een helder beeld.
Dat er in deze tijd nog gesproken moet worden van doorbreken van taboes over naaktheid verbaast me. Het is eerder dat we niet kunnen omgaan met elkaars kwetsbaarheid. Dat komt in de voorstelling goed naar voren.
Zeker de moeite waard om te zien en over na te denken.
Gelukkig hebben we ook drie goede recensies, Thom. De ervaring van Sander staat in dit geval wel erg haaks op de publiekservaring. Op dezelfde avond dat Sander er was, is de voorstelling door meerdere programmeurs gekocht. Gelukkig leven we in een digitaal tijdperk, waardoor een recensent niet meer de macht heeft om in zijn eentje een voorstelling kapot te schrijven. Mensen kunnen reageren, waardoor er een debat ontstaat waar vroeger een productie gewoon werd afgeslacht…
Ben heel benieuwd naar die recensies, twijfel om de voorstelling te bezoeken, maar de publiekservaring uit de reacties onder deze recensie lijkt me in dit geval niet objectief overkomen.
Beste Thom, ik zal je een verklaring geven voor de veelheid aan reacties. De reflex van een theatermaker, als hij een heftige recensie krijgt, is om die recensie te verstoppen en hopen dat niemand er achter komt. Ik heb juist expres ruchtbaarheid gegeven aan de recensie, omdat ik weet dat de reacties zeer positief waren, niet alleen onder publiek, maar ook onder de meeste theatercritici. De recensie snijdt juist iets aan waar ik discussie over wil. Natuurlijk zitten er in de bovenstaande reacties mensen die ik persoonlijk ken…het was een premièrepubliek. Er zitten echter ook verrassende reacties tussen van mensen waar ik nog nooit van heb gehoord.
Sanders recensie is een reactie is op een extreem doorgevoerde keuze voor explicietheid, in deze voorstelling. Een explicietheid die een beetje een doodzonde is in het Nederlandse Theater (in Engeland, Frankrijk en België ligt dat anders) Het bijzondere is dat Sander alles benoemt wat ik met deze voorstelling wil bereiken. Hij vindt dat verschrikkelijk. Dat mag. Ik wil met mijn personages en vormkeuzes een bepaalde weerzin oproepen. Ik wist van tevoren dat die keuze zou werken bij een deel van het publiek, maar dat het ook weerstand op zou roepen. Ik was echter wel verbaasd dat een professionele recensent niet reflecteert op zijn eigen weerstand. Daardoor vind ik zijn kritiek neigen naar particulier en lees ik hier meer een uitspraak over zichzelf dan over de voorstelling. Overigens, als je naar mijn site gaat, http://www.goedisgoed.nl vind je mijn contactgegevens. Als je mij een mail stuurt, leg ik een vrijkaartje klaar voor een theater bij jou in de buurt. Als je de voorstelling net zo kut vindt als Sander, dan verzoek ik je dat hier in de reacties te melden en ik zal jouw kritische reactie op de voorstelling dan ook op mijn facebookpagina en op op de pagina van mijn gezelschap zetten!
Dit zijn overigens andere recensies:
http://www.basoeijen.nl/2015/04/seksstress-recensie.html
https://universonline.nl/2015/04/10/recensie-seksstress-een-poedelnaakt-drama
Omroep Brabant Uitzending (met fragment):
http://www.omroepbrabant.nl/?news/227514762/Seksstress+is+het+poedelnaakte+familiedrama+van+regisseur+Boy+Jonkergouw.aspx
http://nieuw13.nl/cultuur/naakte-waarheid/
Goede uitleg! En zo klinkt de voorstelling inderdaad een stuk interessanter dan de recensie doet vermoeden. Hou je speellijst in de gaten!
Toegeven , ook ik moest even wennen aan de explicite tekst, maar dat zette me ook aan het denken. Herkenbaarheid zorgde dat ik daaroverheen stapte. En van begin tot het eind geboeid was door met name de onmacht vd personages. Waarom verdedig je je vriendin niet bijvoorbeeld .sukkel. Maar ook dat is “echt”.
Ook vond ik het humoristische spel soms iets “te” waardoor ik het moeilijk vond om de laatste monoloog van de vader te volgen.Geweldige setting trouwens op de nudistencamping ( mooi decor) en ik heb me geen minuut gestoord het het naakt of een half been. En hele mooie verbeelding van een caravan.
Naar aanleiding van een bezoek aan de voorstelling ‘seksstress’ heb ik gezocht naar recensies en kwam op deze site. De recensie verbaasde me enigszins. Ten eerste wordt er gesteld dat de voorstelling ‘het taboe moet doorbreken op – ja, op wat eigenlijk’. Volgens mij pretendeert de voorstelling geen taboedoorbreking. Ik zou dus ook niet weten op wat. Naaktheid? Een vader in zijn laatste levensfase die infantiel wordt? Leven met één been? Persoonlijke problemen? Nee, volgens mij zijn die taboes al lang doorbroken.
Ten tweede worden de personages in de recensie neergezet als vlak, plat zo je wil. In mijn optiek worden de personages neergezet als een soort karikaturen van bepaalde ’types’, ongetwijfeld herkenbaar voor veel mensen, zeker diegenen die te maken hebben met moeizame verhoudingen binnen de familie. De essentie hiervan wordt neergezet als je het mij vraagt! Dat Sander het stuk niet realistisch vindt, kan ik me voorstellen. Toch appelleert het stuk wel degelijk aan de werkelijkheid, zei het vergroot, uit zijn verband getrokken. Dat maakt het juist zo vermakelijk! Petje af voor de acteurs trouwens, die het in mijn optiek prima weten te vertalen naar overtuigend spel. Zien wat mij betreft. Daarna lul je er gegarandeerd nog over met een biertje in de hand.
Vorige week vrijdag ben ik naar de premiere van de voorstelling seksstress geweest. Ik was geboeid van minuut tot minuut. Door het pure spel van de acteurs. ook herkenbaar. open en bloot wordt ons een spiegel voorgehouden.Hoe iedereen het ervaart: Ik zou zeggen ga het beleven, het is de moeite waard.Wel wil ik nog even kwijt dat wel degelijk personages zijn .Kompliment is op zijn plaats