Ze is een opstandige puber, haar mutsje is een verwijzing naar haar eerste menstruatie dan wel naar bloedsdrift, ze is de zon, ze is een jonge, sexy vrouw, ze is een vervelend kind. Aan duidingen over wie Roodkapje ‘eigenlijk’ is, of waar zij symbool voor staat, is geen gebrek. Grote geesten – ik noem een Sigmund Freud of een Erich Fromm –, hebben gemeend via haar de menselijke psyche te kunnen doorgronden. En afhankelijk van de interpretatie van Roodkapje krijgen ook de wolf, de moeder, de boswachter en de grootmoeder hun eigen betekenis.

Het Drentse PeerGroup voegt aan dit duidingsspel een verrassend nieuw element toe. Roodkapje blijkt zich gekloond te hebben waardoor er maar liefst twaalf in identiek rood geklede wezens over het Balloërveld bewegen, met op hun rug het trommeltje met lamsworst en jenever voor oma. Onverschrokken treedt dit Rode Legertje met hun houten geweertjes de wolf tegemoet en even onverschrokken rekent het af met de boswachter die in deze versie een veldmanager is geworden.

Roodkapje op het Balloërveld is een heerlijk vrijgevochten sprookje waarin naar hartenlust gedold wordt met moderne mythes. Neem nou Meneer de Wolf. De eerste keer dat we hem tegenkomen op onze wandeling door dit uitgestrekte natuurgebied zit hij te jammeren in een boom, jeremiërend over het feit dat hij zijn lammetje kwijt is. Voor de sier betracht hij nog wel een oerkreet maar daar raakt Roodkapjes Leger niet van onder de indruk. Deze wolf is een sukkel, een man die in zijn verschijningsvorm misschien nog iets stoers heeft maar wiens rol in wezen allang is uitgespeeld.

Alleen in de ogen van die andere man, de veldmanager, kleven er nog vervaarlijke trekjes aan hem. A lone wolf is immers maar zo een potentiële terrorist. Tegelijkertijd ziet hij de toeristische voordelen van de aanwezigheid van een vreesaanjagend dier in dit gebied. Zolang het beest zich maar aan de contractueel vastgelegde regels wenst te houden. Dus niet in de buurt van de seniorenflat komen want dan volgt er ogenblikkelijk detentie.

De veldmanager is een sublieme rol van Jan Tekstra, die van hem een soort kruising maakt tussen De Vieze Man en de manager uit The Office. Hij staat voor het type natuurbeheerder dat alle laatste stukjes vrije natuur in Nederland netjes aangeharkt en afgepaald wil zien. Prikkeldraad tussen elk pad en veld, dat is zijn droom. Daarin staat hij lijnrecht tegenover De Roodkapjes die weten dat het veld altijd verandert en dat dat zo moet blijven.

Natuurlijk wint Roodkapjes Natuur Bevrijdingsfront. Ook een rebels sprookje is een sprookje en daarin wordt nu eenmaal lang en gelukkig geleefd. De wolf wordt een schapenvriend en de veldmanager legt het loodje. En de roodkapjes van de toekomst kunnen weer boomhutten bouwen.