In zijn rol als Peer Gynt is Germain Siban een ADHD-er, fantast, aandachttrekker en branieschopper. Hij reageert op alles wat er om hem heen gebeurt, heeft altijd een antwoord klaar, weet steeds een mooi verhaal te vertellen en zijn gezicht staat nooit stil. Het is iemand van wie je hoopt dat hij niet naast je komt zitten in de tram. Maar op toneel weet hij de hele jongerenvoorstelling van subSuburbia te boeien en tot een prachtig einde te brengen.

Deze Peer Gynt is een echte, leuke jongerenvoorstelling: veel grappen, een grote klerenkist, oude en nieuwe bekende liedjes. Er wordt gedanst, gelachen, gepest, langs elkaar heen gerend en over elkaar heen gerold. De spelers leven zich uit als bruiloftsgasten, uitgaanspubliek en als de onvergetelijke trollen in dit Noorse stuk van Hendrik Ibsen. Soms wordt er onzuiver gezongen, maar vaker is het zingen gewoon goed. De talloze decorwisselingen gaan wonderbaarlijk gesmeerd. De seksscènes zijn leuk bedacht, niet al te kinderachtig en inclusief post-coïtale sigaret. Enthousiasme en humor doen de  kleine dingetjes die er wel fout gaan meteen vergeten.

Maar Peer Gynt, ook die van subSuburbia, de jongerenafdeling van de Almeerse groep Suburbia, is meer dan alleen een jongerenvoorstelling. Het is ook de Peer Gynt van Hendrik Ibsen uit 1867. En dan niet alleen omdat er soms flarden van de oorspronkelijke muziek van Edvard Grieg te horen zijn. Het is ook het verhaal van de hoofdpersoon die avonturen meemaakt, alle geneugten wil proeven en dan zichzelf vragen gaat stellen over wat er nu uiteindelijk echt belangrijk is in het leven. Peer Gynt is het verhaal van het volwassen worden en neemt in de wereldliteratuur een plaats in naast Gilgamesj, Odysseus, Elckerlyc, Faust en Kees de Jongen: een man op weg naar volwassenheid.

De spring-in-het-veld Germain Siban kan gelukkig ook deze serieuze Peer spelen. Hij is eindelijk even verstild als zijn moeder overlijdt. Je ziet hem nadenken, twijfelen en zoeken. Hij vecht tegen demonen die er niet zijn of in elk geval niet te zien zijn. Je ziet hem uiteindelijk kiezen voor zichzelf en voor zijn liefde. En je ziet hem eindigen als mannetje Piggelmee met zijn vrouwtje Piggelmee in ‘Een eigen huis’ met een ‘vers kopje thee’. Ja, van de hit van René Froger.

Het geslaagde serieuze, moeilijke deel kan voor een groot deel worden toegeschreven aan de regie van Esther Bolte. En het kan niet anders dan dat er tijdens de repetities niet alleen veel gelachen is, maar ook keihard gewerkt.

 

Foto: Claudia Kamergorodski