Met de toegenomen populariteit voor wat tegenwoordig ‘fantasy’ heet, is het eigenlijk verbazend dat Peer Gynt van Ibsen pas na jarenlange afwezigheid weer eens opduikt in het theater. Matthijs Rümke maakt er een esthetisch spektakel van. De voorstelling speelt zich af in een oude fabriekshal en is vanaf januari in de schouwburgen te zien.

In het eerste deel trekt de jonge Peer, gespeeld door Xander Vledder, de wereld rond en beleeft talloze avonturen, onder meer bij de trollen. Dat is goed voor een prachtige massascène zoals je nog maar zelden ziet in het theater. Peer is een rasopportunist die zich op adhd-achtige wijze een weg baant door zijn woeste leven en net zo makkelijk in slaven handelt als bijbels verkoopt.

Prachtig is de crowdsurfscène waarin Peer Gynt eindelijk tot keizer wordt gekroond. Tegen het einde pelt Peer Gynt een ui af. Hij denkt dat hij de ui is maar tot zijn eigen verbazing houdt hij niets anders over dan een lege kern. Als de dood hem komt halen, weet de behendige Peer zijn einde uit te stellen. De zoektocht naar zijn identiteit komt ten einde als zijn vroegere liefde Solveig weer ten tonele verschijnt.

Auteur Marcel Otten vertaalde Ibsens tekst uit het Noors. Zijn zinnen op rijm lopen over het algemeen vrij vlot en zijn vaak ritmisch. Slechts een enkele keer doet het rijm wat geforceerd aan. Dat is een prestatie van formaat. Marc Warning ontwierp een prachtig toneelbeeld met een enorme plastic zak die in het eerste bedrijf onder de speelvloer verborgen ligt en het landschap op fraaie wijze beïnvloedt en later een gigantische luchtbel vormt. Het is een mooie verwijzing naar de biotoop van de hoofdpersoon.

De regie is levendig en bevat goed gedoseerde effecten. De muziek van Grieg duikt een enkele keer op, maar is vooral een fraaie, nieuw gecomponeerde soundtrack van het succesvolle Tilburgse duo Strijbos en Van Rijswijk. De vaak aantrekkelijke beelden op de immense speelvloer worden naar het einde toe veel spaarzamer. Maar dan is Ibsens tekst ook veel introspectiever en kijken we inmiddels naar Han Kerckhoffs die de oudere Peer speelt. Het is een weldaad om Kerckhoffs weer eens in een grote dragende rol te zien. Met deze zeer geslaagde Peer Gynt bewijst Matthijs Rümke dat hij geen lolbroeken nodig heeft om spektakel te maken.

(foto: Monique van der Steen)