Iedereen heeft haast, niemand heeft nog tijd. Hoe dat komt? Door de sinistere Tijdspaarders, grauwe sigaar rokende mannen die de mensen verleiden hun tijd te sparen en niet aan nutteloze zaken te besteden. Al gauw hebben ze vrijwel het hele dorp in hun macht, zelfs de vrienden van het meisje Momo dat in een amfitheater aan de rand van de stad woont. Wat volgt is een vermakelijke en razend spannende voorstelling waarbij Theatergroep Kwatta optimaal gebruik maakt van het openluchttheater Ede.
Hard rijden op een fiets, dat is in een theater nog denkbaar, maar in Momo komen de Tijdspaarders met een noodvaart aangereden in een grote grijze Mercedes en scheurt café-eigenares Lydia op haar brommer over het hele veld, zich haastend om de volgende bestelling af te leveren. Momo verdwijnt meerdere malen in het bos om letterlijk tien meter hoger weer te verschijnen. Het daadwerkelijke podium neemt daarentegen slechts enkele vierkante meters in beslag, met rechts het piepkleine huisje van Momo en links de muziektent van Jolle Roelofs.
Als acteur overtuigt Roelofs niet – als tijdmeester klinken zijn woorden alsof ze van een briefje voorgelezen worden – als muzikant des te meer. Keyboards, blaasinstrumenten, gitaar, bas, percussie hij doet het allemaal en met geweldige timing. Van catchy meezinger tot persiflage, van dreigende soundscape tot pure geluidseffecten, Roelofs doet het allemaal.
Veel beter zijn de acteer- en zangprestaties van de rest van de cast, met glansrollen voor Marieke van Leeuwen (Lydia en een hilarische kapper Fugi), Arie Rustenburg (Nicola en een van de Tijdspaarders) en Wolter Weulink (zanger Gigi). Het is echter Hanna van Vliet die als Momo de harten van het publiek en haar medespelers steelt. Zij komt als eerste in opstand tegen de Tijdspaarders, en met hulp van de schildpad die een half uur in de toekomst kan kijken en tijdmeester Hora weet zij na de nodige plotwendingen de gestolen tijd terug te krijgen.
De voorstelling is gebaseerd op het kinderboek Momo en de Tijdspaarders van Michael Ende uit 1973 en heeft een moralistisch jaren zeventig sausje over zich. Dat dit nergens echt storend wordt, is niet zozeer te danken aan de nog altijd actuele thema’s, maar vooral aan de vaart die Kwatta de voorstelling geeft. Zeker wanneer een complete schoolklas prominent deel uitmaakt van het verhaal en het teruggeven van de gestolen tijd slim wordt gevisualiseerd.
Zo ontpopt Momo zich als een zomerse feel good voorstelling in de open lucht met spectaculaire actie, een soundtrack die geen moment verveelt en een Momo die we allemaal als vriendje wensen.
Foto: Edwin Deen
