Il y a longtemps que je t’aime van Philippe Claudel deed het goed in de Nederlandse filmtheaters, maar toch koos de producent voor een andere titel voor de toneelbewerking en wel Liefde levenslang. Hoe goed die titel is gekozen, blijkt tegen het einde van de voorstelling als Juliette duidelijk maakt waarom ze haar zesjarige zoontje heeft vermoord waarvoor ze vijftien jaar kreeg.

Het verhaal is fraai opgebouwd en begint als Juliette net is vrijgekomen in Canada en naar Nederland komt om haar intrek te nemen in een appartement dat Lucas, de man van haar zus Lea voor haar heeft opgeknapt. De mensenschuwe Juliette ontdooit langzaam, vooral door toedoen van de hoogst bijdehante Pung, de  geadopteerde dochter van haar zus, die langs komt om liedjes voor haar te zingen.

Het gezinsleven van Lucas en Lea komt zwaar onder druk te staan door de plotselinge aanwezigheid van Juliette. Lea heeft het bestaan van haar zus al die tijd voor haar omgeving verborgen gehouden en dat levert nu enkele zeer wrange momenten op. Honend merkt Juliette op nu Lea’s project te zijn als gevolg van haar schuldgevoel. Dan is er ook nog huisvriend Michel die zeer gecharmeerd is van Juliette. Als zij hem vertelt dat ze vijftien jaar heeft vastgezeten, zegt hij: ‘Wat je ook gedaan hebt, je had er vast een goede reden voor’.

Juliette houdt lange tijd haar geheim voor zich. We weten dat zij haar zoontje heeft vermoord, maar voelen niettemin sympathie. De uitleg voor haar gruwelijke daad heeft ze tijdens de rechtszitting, maar ook in al die jaren daarna nooit willen geven, ook niet aan haar ex-man omdat zij dit voelde als een excuus. De dood heeft geen excuus, zo verklaart Juliette uiteindelijk.

Liz Snoijink imponeert door Juliettes soms kolkende emotie uitermate beheerst uit te spelen. Zij viel in voor Linda van Dyck die vanwege een burn out haar rol moest teruggeven. In slechts anderhalve week leerde Snoijink haar tekst en maakte ze zich de rol eigen, terwijl ze ook nog herstellende was van een fikse schouderblessure opgelopen tijdens het skiën. Een ongelofelijke prestatie. Verrassend is ook Chris Tates die op charmante wijze de rol van Michel speelt, maar ook die van een aandoenlijke reclasseringswerker. Die dubbelrol is goed voor enkele leuke regiegrappen.

De tekst van het filmscenario is fraai bewerkt door Janine Brogt. Liefde levenslang is ondanks de loodzware thematiek ook aangenaam humoristisch. Ignace Cornelissen koos voor een simpel maar effectief toneelbeeld en regisseert sober waardoor tekst en spel alle aandacht krijgen. Het originele verhaal is sterk en ontroerend. Jammer is evenwel dat tegen het einde het geheel wat larmoyant wordt. Maar dat is slechts een kleine kanttekening bij een verder in vele opzichten zeer geslaagde toneelproductie.

 

Foto: Ben van Duin