Een jongenspop die met een vampierdanseres zoent, een grommende poedel op klassieke vioolmuziek en een streetdancer die als een tol ronddraait in een headspin. In de voorstelling Blood Kiss valt het allemaal op zijn plek. Danstheater Aya en het Zwitserse poppentheatercollectief KNPV moeten vaker samen voorstellingen maken. Hun multidisciplinaire theatertaal is van topniveau. (meer…)
Moet je dat willen doen? Een sterk, intens en intiem boek, dat al een sterk toneelstuk en een sterke film heeft opgeleverd, bewerken tot een musical? Het gevaar is dat je het drama gaat opleuken en dat is zeker gebeurd bij Kiss of the Spider Woman naar het beroemde boek uit 1976 van de Argentijnse schrijver Manuel Puig.
De roman gaat over twee gevangenen die tijdens de militaire dictatuur in Argentinië samen in een cel worden gestopt. Molina is homosexueel en werd veroordeeld wegens sex met een minderjarige jongen. Valentin is een strijdbare revolutionair die aanvankelijk niets van die nichterige flikker wil weten en met krijt een duidelijke grens in de cel trekt. De gevangenisdirecteur probeert via Molina geheime informatie over Valentin en zijn contacten los te krijgen.
Voor de Amerikaanse musical uit 1990 van scriptschrijver Terrence McNally en songwriters John Kander en Fred Ebb was de benauwdheid van de cel niet voldoende en moest er van alles bij worden verzonnen. Van de liefde voor Hollywoodfilms van Molina wordt dankbaar gebruik gemaakt voor grote scènes waarin Molina zingend en dansend vertelt over de films uit zijn jeugd en de door hem bewonderde filmdiva Aurora ten tonele voert.
In de versie die OpusOne nu van deze musical brengt zijn die uitbreidingen weer tot enigszins bescheidener proporties teruggebracht. In de eerste plaats omdat deze productie wordt gespeeld in een klein theater, als openingsvoorstelling van Het Zonnehuis in Tuindorp Oostzaan (Amsterdam-Noord), een Amsterdamse School-gebouw uit 1932 dat door Stadsherstel pas is gerestaureerd en vanaf nu als cultureel centrum van de buurt zal kunnen fungeren. De toneelopening is niet groot, maar door er een voortoneel voor te zetten en slim gebruik te maken van de zijloges kunnen ze er met een bescheiden cast toch goed uit de voeten.
Alex Klaasen is ongetwijfeld de ster van de avond als de komische en sympathieke homosexueel Molina. René van Kooten is een stevige en aanvankelijk lompe arbeider Valentin. De lijpe gevangenisdirecteur wordt gespeeld door Mike Reus. Daarnaast zijn er vier jonge zangers (Thomas Kuipers, Michiel de Meyer, Bastiaan Sparnaay en Roy Kullick) die heel veel verschillende rollen spelen, onder meer als revuedansers, gevangenen, politieagenten, cipiers en verplegers. Nog bewonderenswaardiger is Marjolein Teepen, die in haar eentje alle vrouwenrollen moet doen: van de bescheiden moeder van Molina tot de vervaarlijke Spinnenvrouw, en vooral veel flamboyante filmhoofdpersonen daartussenin.
De op zich wat kleurloze muziek wordt levendig gespeeld door een klein ensemble van pianist Frans Heemskerk, die wordt geassisteerd door Joël Groenewold (bas), Jeroen Molenaar (drums) en Werner Janssen (saxofoons en klarinetten).
De intussen door de wol geverfde Koen van Dijk heeft het zeer effectief geregisseerd; de choreografie van Chiara Re is misschien niet opzienbarend, maar voldoet goed. Maya Schröder maakte eenvoudige, uitstekende kostuums en de belichting door Benno Barends is verrassend mooi. Heel goed werk levert vooral ook decorontwerper Eric Goossens. Centraal staat natuurlijk een getraliede gevangeniscel, maar deze kan naar alle kanten worden gedraaid, zodat het toch niet statisch wordt.
Bij OpusOne moet je geen vernieuwend of diepgravend theater verwachten. Deze Spider Woman levert dan ook geen nieuwe inzichten op, maar wel een boeiende avond, die toch ergens over gaat en mij althans ook af en toe kon ontroeren. De a-politieke flikker Molina noemt zichzelf een lafaard die het liefste maar wegkijkt als er vreselijke dingen gebeuren in de gevangenis. Toch ontwikkelt zich tussen hem en Valentin op den duur een vriendschap of zelfs meer dan dat. Hij weigert Valentin te verraden en dat wordt zijn dood.
Ik vind het jammer dat het slot raadselachtig blijft en enigszins in het effect blijft steken. Ergens in de hemel, in elk geval na de dood, ontmoeten Molina en Valentin elkaar weer. Molina heeft daar een mooi wit glitterpak verdiend en mag eindelijk de hoofdpersoon spelen in een revue. Een soberder einde was mij liever geweest.
Foto: Bob Bronshoff
