Joeri Dubbe (Haarlem, 1984) geldt in Nederland als een aanstormend choreografisch talent; hij kreeg al volop prijzen en aanmoedigingen voor zijn werk. Voor het zover was, danste hij bij Het Nationale Ballet en het Nederlands Dans Theater. Bij Korzo, waar hij zich sinds 2009 ontwikkelt, bouwde hij zijn solo Infant uit tot een voorstelling voor drie.

Waarom is het zo verschrikkelijk lastig om een bruikbaar, serieus, interessant voorbereidend achtergrondverhaal te schrijven over een dansvoorstelling? Omdat dansen en denken niet samengaan? Omdat bewegers nu eenmaal nooit vastgelegd willen worden?

Ik denk dat er eenvoudig te weinig aandacht aan wordt besteed. Er worden wel stukjes vooraf geschreven, want dat is nou eenmaal de afspraak, maar die leveren vooral verwarring op. Het zijn vaak knollen, die roepen dat ze citroenen zijn. Als het gaat om publiciteitsteksten voor dansvoorstellingen, valt er nog veel te winnen.

In Infant, schrijft de website van Korzo, gaat Dubbe op zoek naar de puurheid van het kind in onszelf. ‘De onbevangen blik waarmee een kind naar de wereld kijkt, biedt een betoverend perspectief op de manier waarop wij ons leven hebben ingericht. Hoe vinden we terug wat we hebben verloren tijdens het volwassen worden? Is er in ons moderne levensritme nog ruimte om die puurheid te omarmen?’

Stort je vooral in het moderne levensritme, zou ik zeggen, want als we de puurheid van de kinderen op het toneel gaan omarmen, is wereldvrede nog ver weg. Ze komen op en kijken een tijdje peinzend naar het speelgoed dat voor hen is klaargelegd. Eentje probeert het springtouw uit, maar wordt bijna meteen belaagd door de anderen die ook willen springen. Er worden ook originele manieren uitgeprobeerd om een voorwerp door te geven, maar meestal zitten ze elkaar dwars. Later gaat pesten over in een gevecht en wordt er zelfmoord gesuggereerd.

Dubbe maakte eerder voor CaDance de solo Infant voor Sarah Murphy. De folder bij de voorstelling vertelt over een uitbreiding daarvan tot een dans voor drie, met Carolina Mancuso en Dubbe zelf. Ook de thematiek is anders, met uitvergrote rollen en sprookjesfiguren, ‘maar nu verteld vanuit het perspectief van volwassenen’. Dat is ook niet helemaal begrijpelijk, maar wel iets heel anders dan op de site staat.

Intussen is wat er op het podium gebeurt wel degelijk interessant. Murphy, Mancuso en Dubbe zijn uitstekende performers die fantastisch ruzie kunnen maken met het bewegingsmateriaal dat de choreograaf hun in handen geeft. Mancuso is een prachtig explosief heksje, en ook de catfight met Murphy is een scène om te onthouden. Dubbe sluipt als een wilde hond om de tent heen die ze met z’n drieën hebben opgezet. Wat ze laten zien, is boeiend en vaak geladen. Dubbe vindt extremen in beweging, en in de uitvoering kwadrateren zijn mededansers die nog eens met hun virtuoze expressiviteit. Hoe die kinderen zo geworden zijn, of waarom volwassenen zo naar hen kijken, komen we niet te weten, maar Infant is een energieke en intrigerende voorstelling.

Foto: Joris-Jan Bos