Host is de derde voorstelling van de Filipijnse Eisa Jocson, die in haar solo’s de rol van de Filipijnse danser in de erotische entertainmentindustrie bevraagt. Na de pooldanser en de machodanser haakt ze ditmaal aan bij de traditie van de geisha’s.

Zorgvuldig geënsceneerd staan de rode pluche publiekstoelen om het langgerekte, kniehoge podium, dat smalle maar ook bredere delen kent. Op de achtergrond zijn toegankelijke songs te horen waarin in een onbekende taal gezongen wordt. Op het podium staat een vrouw gehuld in een rode, glinsterende kimono. Een felrood tegenlicht kondigt het begin van haar optreden aan.

Host vangt aan met een traditioneel Japans ritueel in een bescheiden kimono met waaier. Steeds opnieuw komt onder de outfit van Jocson nieuwe kledij tevoorschijn en aan elk nieuw tenue is een andere dans verbonden. Net zo gevarieerd is de muziek, die pompende pop en experimentele geluiden met elkaar combineert. Jocson toont gedurende een klein uur een breed arsenaal aan vrouwelijke stereotypen, geheel volgens het recept van een hedendaagse Japanse ‘gastvrouw’. Een rol die in Japan vooral nog door Filipijnse vrouwen of transgenders wordt uitgevoerd en moet zorgen dat mannen in nachtclubs en bars blijven hangen en veel drinken. Heel even lijkt de show te ontsporen in een ‘modern’ dansdeel met gehavende panty.

Jocson is consequent in haar studie van de Filipijnse danser, en daardoor werpen haar drie solo’s een scherp licht op de globalisering en de vastgeroeste man-vrouwpatronen. Dat is bijzonder en uniek. Los van elkaar imponeren Jocsons solo’s, die op veel Europese festivals worden geprogrammeerd, niet allemaal. Al is de setting en de vormgeving in Host – dankzij een spiegelvloer – effectief, choreografisch verrast deze solo minder. Jocson – van origine paaldanseres – is een geweldige performer en kan blijkbaar alles. In Macho Dancer zagen we hoe ze kon spelen met het masculine lichaam. Nu in Host staat de exploitatie van het vrouwelijke lichaam centraal. Helaas is de opzet wat schools en loopt de transformatie van kleding, muziek en dans net als in de nachtclubs steeds parallel aan elkaar.

Foto: Andreas Endermann