Er is niets kinderachtigs aan de voorstellingen Glimp en Wonderzoekers (beide voor de kinderen van 2 tot en met 6 jaar) op het jeugdtheaterfestival 2 Turven Hoog. In allebei de voorstellingen worden met minimale middelen hele werelden geschapen, werelden waarin kinderen en volwassenen alle ruimte krijgen om hun fantasie de vrije loop te laten. Beide slagen erin binnen een poëtische abstractie hun (jonge) publiek van begin tot eind mee te nemen.

2 Turven Hoog presenteert een programma van veertien voorstellingen voor kinderen tot en met zes jaar. De voorstellingen, die steeds ongeveer een half uur duren, zijn voor veel kinderen een eerste introductie met theater, muziek en dans. De makers van Glimp en Wonderzoekers onderschatten echter hun publiek niet.

In de muziektheatervoorstelling Glimp van Oorkaan worden we meegenomen naar een klein podium op het grote podium van de schouwburg. Een bassist (Tony Overwater) en een drummer (Rob Kloet) gaan via hun instrumenten een gesprek met elkaar aan. Bij die klanken worden live tekeningen gemaakt door Lotte van Dijck. Het zijn abstracte tekeningen als lijnen, stippen en cirkels, en ze worden geprojecteerd op het hele podium, inclusief de instrumenten en muzikanten. De tekeningen reageren op de klanken van de instrumenten en vice versa. Daar ontstaat een spannend spel tussen de projecties en de muzikanten, en tussen de muzikanten onderling. Welk effect heeft een bepaalde klank op de projecties? Wat gebeurt er als ik harder op de trom sla, of zachter? Op die manier ontdekken we bovendien de mogelijkheden van de instrumenten.

Mooi aan deze voorstelling is hoe de kinderen worden betrokken in het spel van ontdekken. Het ene moment heel concreet, dan lopen ze achter de drummer met een grote koebel over de speelvloer, maar meestal door de kinderen gewoon op de vloer te laten reageren op de klanken, de projecties en de acteurs. Een belangrijke keuze van Oorkaan is om de kinderen op de speelvloer de voorstelling te laten beleven. Sommige kinderen beginnen na verloop van tijd te dansen, andere te rollen, of te spelen. De speelvloer wordt daarmee echt een speelvloer, muziek en toneel staan weer helemaal in het teken van spel.

Het blijft heel rudimentair, en daarmee grenst het aan een eerlijkheid en onbevangenheid die kinderen kenmerkt. Binnen die kaders wordt naar een prachtig eindbeeld gewerkt, waar de projectie de grote trom geel kleurt als een volle maan, en de kinderen midden in het heelal wanen. Geen beter gevoel om de zaal mee uit te lopen.

In Wonderzoekers, de dansvoorstellingvan Compagnie sQueezz, staat een kleine ontdekking centraal. Danseres Anne Beth Schuurmans laat zich door de klanken van violiste Tessa Zoutendijk door de ruimte meevoeren, totdat ze als vanzelf op de grond neervalt en daar een grote tak vindt. Wonderen vind je overal, lijkt de voorstelling te willen uitdragen, want Schuurmans gaat een bijzondere dans met deze tak aan. Dan weer lijkt ze ermee in gevecht, dan weer is hij een verlengstuk van haar lichaam. Een prachtig spel van balanceren, laten vallen en opvangen volgt, waar de kinderen zichtbaar in meeleven. Zowel de instrumenten van Zoutendijk als de attributen van Schuurmans zijn van hout. Er gaat dan ook een prachtige poëtische dreiging uit van het beeld waarin Schuurmans haar viool aan een tak hangt en de zingende zaag bespeelt.

Oorkaan en Cie. sQueezz weten allebei precies de juiste snaar te raken bij de kinderen. Beide voorstellingen kenmerken zich door poëzie en muzikaliteit. Maar wat de voorstellingen vooral zo goed maakt is dat ze hun jonge publiek precies genoeg aanknopingspunten geven om hun fantasie te activeren. En dat maakt dat de voorstellingen bijdragen aan de ontwikkeling van creativiteit. Een mooie functie van theater, niet alleen voor de jeugd.