Girls

In de foyer horen we na de voorstelling Meisjes van Raymond van het Groenewoud, in de schouwburgzaal schalde geen geluid uit boxen. Geen muziek, geen soundscape, geen klanken, alleen het geluid van het ademhalen van acht meisjes klinkt er en ook het geschuifel van blote voeten over de dansvloer.

Acht meisjes, van tien tot veertien jaar, van nog klein tot lichamen die al een flinke scheut hebben gehad; acht meisjes in gekleurde jurkjes, sommigen met tekeningetjes van auto’s en vlinders. Acht jonge meisjes die zwaar ademen, een norse blik opzetten, voor zich uit staren, met hun armen fors uithalen naar de ruimte voor hen, zware stappen zetten, om een tel later hun armen ontspannen langs hun lijven te laten hangen, te huppelen, wat minder zwaar te ademen, elkaar aan te kijken, zelfs te glimlachen.

Twee jaar geleden maakte choreograaf Ugo Dehaes de productie Women, die succes kende en geselecteerd werd voor het Vlaamse Theaterfestival 2011. Acht danseressen van tussen de dertig en vijftig jaar zette hij op het toneel, acht danseressen van wie het clichébeeld wil dat ze (net iets) te oud zijn om te dansen. De acht oudere vrouwen in het zwart lieten duidelijk zien dat ze nog veel konden (en heel wat meer dan de gemiddelde toeschouwer).

Girls kun je als een prequel van Women zien. En als een tegenbeeld. Deze keer geen acht ervaren vrouwen, maar acht meisjes die net iets te jong zijn om in hedendaagse dansproducties all round te schitteren. Zij dansen voor het merendeel hetzelfde bewegingsmateriaal en in dezelfde structuren als van Women. De meisjes werden daarin opgeleid door Natascha Pire, een van de acht ‘women’. Zij heeft al tal van dansproducties bij fABULEUS gecreëerd en heeft dus veel ervaring om met die leeftijdsgroep om te gaan. fABULEUS is een organisatie die weet hoe ze op een boeiende en verrassende manier jonge en ervaren artiesten ertoe kan krijgen theater en dans te laten maken voor jongeren en door jongeren. Ook Girls is een schot in de roos.

Het is al adembenemend om te zien wat die jonge meisjes een uur lang op het toneel presteren, qua bewegingen en uithouding. Hoe zij dit voor hen zeker niet voor de hand liggend dansmateriaal beheersen, hoe zij die strakke structuur van bewegingspatronen weten vol te houden. De meisjes vormen zoals de vrouwen/women een groep. Af en toe zijn er solo’s of duetten maar die meisjes worden weer snel in het groepsgebeuren opgenomen, om mee te gaan in het ritme van het ademen, het hijgen, het zuchten, het snuiven.

Af en toe, als een rode draad, zijn er een of twee meisjes die charlestonstapjes en beweginkjes maken. Het zijn lichtfrivole bewegingen, die eigenlijk niet passen bij hun leeftijd. Zijn ze daar niet te jong voor? Maar het is wel speels onschuldig, en dat is wel typisch voor die leeftijd. Heel even maken ze die danspasjes en worden dan in de groep als het ware geabsorbeerd om een tijdje later de groep weer uit te dagen met die bewegingen. Speelser en speelser wordt het, de hele groep maakt die bewegingen. Alsof ze willen zeggen, we zijn er misschien te jong voor, maar we zijn er wel klaar voor. Wij kunnen dat ook! Zoals de ‘women’ wilden laten zien dat ze meer dan dat clichédansje konden.

Deze acht meisjes laten zien dat ze meer zijn dan het clichébeeld van giechelende aanstormende bakvissen. Women toonde de fysieke trots. Girls is speelser, maar fysiek even krachtig door het ademhaling, het hijgen, het blazen, het zuchten, het grommen en het lachen van de meisjes. Af en toe tellen ze ook wel eens, als in kinderaftelrijmpjes. In een minutieuze symbiose van ademhaling en timing in de bewegingen weten deze jonge meisjes je een uur lang te vermurwen. Geweldig toch?!

(foto: Clara Hermans)