Falling Dreams van Het Filiaal theatermakers vangt het wonderlijke moment waarop je in slaap valt. De onbegrijpelijke visuele logica van dat moment wordt grandioos vertaald naar een muzikale, poëtische knutseltheater- en filmtaal. Met een even intiem als meeslepend resultaat.

Met videocamera’s, instant montage en ruige livemuziek creëren twee spelers, twee muzikanten en een operator een geoliede machinerie van bizarre gebeurtenissen en beelden. Miniatuurdecortjes worden gefilmd en geprojecteerd. Ze vormen de achtergrond voor de vallende Mirthe Klieverik, die het twaalfjarige meisje speelt in wier dromende hoofd het publiek mag rondkijken. Zij denkt en spreekt in gedichten: ‘Van binnen ben ik honderd, van binnen ben ik blauw.’

Opzwepende songs (‘Do you dream of a dream of a dream come true’) gaan ongemerkt over in absurde scènes, waarin moeder maar door kakelt over een schandalige bakker die geen maanzaadbollen meer heeft terwijl vader liever de hond uitlaat. Een Russisch jabberende levensgrote kraai geeft de vallende slaapster een opzienbarende levensles die zij nooit meer zal vergeten (en die het publiek totaal niet kan begrijpen). Hilarische blauwe poppen die in een berg elektradraden graaien, worden in het hoofd van het meisje geprojecteerd. Deze blauwe ‘stemmen in haar hoofd’ confronteren haar – slap van het lachen – met haar eigen bedachte denkregels.

Er is geen samenhangend verhaal te vertellen over deze voorstelling. Falling Dreams kijkt als een trip met een eigen, perfecte logica, op een manier die wie zijn eigen dromen goed kan onthouden ongetwijfeld zal herkennen. Er wordt mooi en ritmisch, met geweldige articulatie en dynamiek gemusiceerd en gezongen. Het thema van de ongrijpbare tijd, die als abstract gegeven zoveel merkwaardige vragen oproept en die zo ingewikkeld te controleren valt (zeker voor creatieve, dwalende geesten), komt regelmatig langs. De sfeer varieert van beklemmend tot geestig en uiteindelijk eindigt alles toch geruststellend. Het meisje beseft dat ze weliswaar alleen is in haar ongestructureerde denkhoofd, maar dat de anderen dat ook zijn. En dat ze haar ouders niet alles hoeft te vertellen. Wat in haar hoofd zit is van haar.

De vloeiende manier waarop de vijf performers zo veel techniek moeiteloos hanteren om tot verbluffende, sfeervolle beelden en muziek te komen, is sensationeel. Falling Dreams is een droom die je zelf niet beter had kunnen dromen.

Foto: Joris van Bennekom