Eerder wist regisseur Esther Bolte met haar voorstellingen Peer Gynt en Elckerlyc prachtige en uitzinnige voorstellingen te maken. Don Juan blijft echter steken in de goede bedoelingen en het enthousiasme van de spelers van het jongerengezelschap subSuburbia. Terwijl er toch alle reden was om te hopen op een nieuw succes volgens de eerdere formule. Net als […]
De jongerenafdeling van de Almeerse theatergroep Suburbia slaat opnieuw toe met een voorstelling die het etiket jeugdtheater ver achter zich laat. En na Peer Gynt van Ibsen vorig seizoen opnieuw met een klassieker, ditmaal zelfs een eeuwenoude: Elckerlyc.
Het getuigt van lef om de Middeleeuwse moraliteit voor en door jongeren te brengen, zeker wanneer de openingsmonoloog daadwerkelijk in Middelnederlands wordt gebracht. Daarbij blijft het uiteraard niet. Een stampende housebeat, ‘serious twerking’ en soms ronduit lompe grappen volgen. De dood is hier een uitdagende souldiva, er is een sardonisch koor van bakvisengeltjes dat met zichtbaar plezier ‘Heaven must be missing an angel’ zingt en zeker muzikaal wordt met zo’n beetje elk denkbaar genre geflirt.
Des te opmerkelijker dat die muziek live is. Van ‘We are family’ tot Ramses Shaffy, de mannen van Theatergroep Ongeremd spelen het met verve. Bas van Klompenburg en Menno Methorst werpen zich bovendien op tot droogkomische spreekstalmeesters. Zij leiden de voorstelling in, ontregelen daar waar kan en zorgen voor een luchtig intermezzo compleet met publieksparticipatie. Dat is altijd een risico, maar zij doen het zo behendig dat zelfs bij gebrek aan respons deze Elckerlyc vaart houdt.
En dat is knap, want in wezen wordt hier meerdere malen hetzelfde verhaal verteld. Eerst concreet: de coke snuivende beroepscrimineel Elckerlyc heeft als het er echt op aankomt niets aan zijn vrienden en familie, laat staan zijn geld. En daarna allegorisch: kracht, schoonheid, wijsheid en al zijn zintuigen willen hem niet in het graf vergezellen, alleen de deugd is bereid die sprong te maken. Klinkt belerend? Is het ook.
Het klassieke verhaal wordt echter met veel humor en energie gebracht – het mag een klein wonder heten dat geen van de acteurs geblesseerd raakt bij al het gespring en geren – en bovenal door uitstekende acteurs die ook vocaal roekeloos de sprong in het diepe wagen. Amateurs kun je ze bovendien absoluut niet noemen. Zo speelde Martijn Bosman al bij Toneelgroep Amsterdam, heeft de achttienjarige Robbie Wallin al een eigen theatergezelschap en kent heel Nederland Shantay Stern van de immens populaire jongerenserie SpangaS.
Regisseur Esther Bolte bewijst met deze ijzersterke cast andermaal dat jeugdtheater niet voor de volwassen tegenhanger hoeft onder te doen. Sterker: deze Elckerlyc is voor alle leeftijden, voor elk publiek, bij vlagen geniaal en past op zowel Oerol als het Amsterdam Fringe Festival, in een tent op Lowlands en elke willekeurige Nederlandse schouwburg.
Foto: Claudia Kamergorodski