Helverlicht is de theaterzaal bij binnenkomst, zo fel dat menig bezoeker knippert met de ogen. Dit is het atelier van beeldend kunstenaar, acteur en theatermaker Benjamin Verdonck, letterlijk zelfs met touw, piepschuim, kisten, een rol schuimmatras, houten schragen, stoelen en… een zwart vogeltje. Dat vogeltje blijkt niet het enige dier in Verdoncks voorstelling Disisit. Met zijn immer houterige en druk gesticulerende acteerstijl komt een uitbundige fantasie tevoorschijn waarin niet alleen vele en vaak raadselachtige dieren de revue passeren, maar evengoed een alfabet van supermarktmerken.
Tekstflarden komen en gaan, soms is het gissen naar betekenis. Opsommingen van associaties vormen een klankkast van gevoelens. Imponerend is de eindeloze reeks Duitse woorden waarmee Verdonck aan de haal gaat halverwege de voorstelling. Het poëtische woordenspel van Disisit doet dada herleven. Maar Verdonck goochelt niet alleen met teksten en woorden. Plots is daar ook een lijk in een doek, een piepschuimbootje dat even later verdrinkt, een rood en groen huisje verscholen in een marionetten bouwpakket en een luchtbuks, waarmee een gat wordt geschoten in een pak sojamelk. Een pakje boter transformeert in een vochtige vulva, een bananenschil in een snor. Nieuwe objecten komen tevoorschijn, oude worden herschikt. De rommelige orde wordt langzaam echte chaos. Komisch is de hindernisbaan die Verdonck eerst creëert en daarna afloopt met zijn slapstickachtig gestuntel. Schrijnend wordt het als hij zich even later laat neervallen op een gevaarlijke hoog gestapelde berg van spullen.
Zachtjes dwarrelt de sneeuw van boven naar beneden. TL-lampen springen aan en uit, boven in het grit schittert nog een aluminium gedaante. Elk detail krijgt betekenis, want kleine dingen kunnen groots zijn. Mooi eenvoudig theater schept Verdonck in deze solo vol subtiliteiten. Disisit is het universum van een melancholieke en soms verbeten poëet, een raskunstenaar op zoek naar antwoord op lastige vragen. Niet meer en niet minder.
