Als vaders voor hun kinderen koken, wat maken ze dan? Wanneer papa kookt, moeten de kernwoorden ‘eerlijk, eenvoudig, aandacht, liefde, gevoel’ zijn, vindt vader en chef Wouter. Dus maakt hij een ‘eitje in een nestje’ –  een geroosterde boterham met een gebakken ei erin.

In Dinner with Dad verkent regisseur Lucas De Man de relatie tussen vader en kind. Als basis kiest hij het format van een live kookshow. Dat levert een ongecompliceerde en innemende moralistische voorstelling op.

Op het podium – verrassend opgesteld in de hal van Museum Speelklok – staan vier generaties mannen. Een jongen van een jaar of tien, een van zesentwintig, een man van een jaar of vijftig en een oude man van in de tachtig. Vader Wouter, gespeeld door Gert den Boer, is de gastheer van de avond. Een joviale man zonder gastronomische pretenties maar die wel weet hoe je voor kinderen moet koken. ‘Geef je gerecht een goeie naam, geen kind zal het laten staan,’ luidt een van zijn vele nogal sullige motto’s.

Samen met zijn zoon Viktor (Justus van Dillen) kookt Wouter een echte papamaaltijd, die na afloop met het hele publiek wordt gegeten. Hij legt wat uit over mooie ingrediënten en presentatievormen (de piramide van Gizeh gemaakt van tomaatjes en bolletjes mozzarella), en laat af en toe wat proeven. Hij praat over zijn vaderschap en vraagt vaders in de zaal hoe zij die rol hebben ingevuld. Hij vertelt over zijn vrouw en over hun scheiding. Maar ook over zijn eigen vader, hoe hij tegen hem rebelleerde en hoe deze uiteindelijk aan prostaatkanker overleed. Zoon Viktor snijdt ondertussen de groenten en geeft woordeloos commentaar in blikken en gebaren. ‘Doe nou eens normaal pap,’ zie je hem gegeneerd denken wanneer vader met een bos basilicum de schaamhaardracht van de jaren ’60 illustreert.

Wouter is een echte kletskous, een praatjesmaker. Na een tijdje gaat dat irriteren. Maar net als de voorstelling saai begint te worden zijn daar Viktor, de kleine jongen en de oude man. In korte intermezzo’s stelt Viktor scherpe vragen aan zijn vader. ‘Denk je dat ik gelukkig ben?’ Of tegen een man in de zaal: ‘Vind jij jezelf een goede vader?’ Op de achtergrond stoeien Wouter en de kleine jongen en maakt de oude man schilderijlijsten van karton.

Viktor schetst ook een historische context. Hij zingt, danst en vertelt over de provo’s en de hippies, en later de idealen van de punkers. Zo komt Dinner with Dad uiteindelijk weer terug op het grondthema van Lucas De Man: de moraal van de huidige generatie eindtwintigers, jongeren die vooral het leven op hun eigen kleine vierkante kilometer zo aangenaam mogelijk willen maken. Vrijheid is hun grootste verworvenheid en daar past een kind niet in, dat beperkt alleen maar.

Justus van Dillen speelt zijn rol van overbewuste en überverantwoordelijke twintiger vol overgave, vooral zijn vertolking van The Stranglers’ No more heroes is meeslepend en aandoenlijk. De nogal clichématige beeldende scènes tussen vader en zoon die hierop volgen, zijn in hun eenduidigheid verrassend doeltreffend. Dinner with Dad is vriendelijk, toegankelijk en ongecompliceerd theater met een moraal.

(foto: Anna van Kooij)