Drijfkracht. Het woord kwam een aantal malen langs in de openingstoespraak van Marga Kroodsma, directrice van het Jonge Harten Theaterfestival. Het festival dat dit weekend in Groningen begon wil jonge theatermakers laten zien die behept zijn met die eigenschap. Drijfkracht, de wil om in actie te komen.

De Nederlandse première van Club 3.0 van Stichting Nieuwe Helden was wat dat betreft een rake binnenkomer. Het ‘gezelschap’ rond artistiek leider Lucas de Man heeft actie zo’n beetje als geloofsbelijdenis in haar statuten staan. De activiteiten van Nieuwe Helden gaan veel verder dan het om de zoveel tijd afscheiden van een theatervoorstelling. Ze willen ingrijpen, veranderen, samenwerken, veroorzaken.

In Club 2.0 vertaalde dat zich onder andere door de toeschouwers met elkaar in gevecht te laten gaan. Letterlijk. Geïnspireerd door de film Fight Club werd het publiek uitgedaagd om fysiek in actie te komen, om op die manier ‘samen te vallen met de ander’. Er moet niet alleen gedacht en gevoeld worden, er moet ook vooral gedaan worden.

In Club 3.0 bouwt De Man dit gegeven verder uit. De ‘voorstelling’ begint met een opsomming in tekst en beeld van een lange reeks moderne burgerinitiatieven, variërend van gereedschap delen met je buren tot betalen met kennis, van Guerilla Knitting tot samen stroom inkopen. Allemaal acties die niet ontstaan zijn vanuit een ideologisch ‘heilig moeten’ maar vanuit een gevoelde noodzaak de wereld terug te veroveren op de grote instituties.

In de woorden van De Man: de publieke ruimte moet weer een plek worden van het ont-moeten, een niet-moeten maar juist verbinden, verwonderen en verbazen. En daar stuurt Club 3.0 dan ook op aan.

Na een niet geheel geslaagde poging om ook nu het publiek aan het vechten te krijgen (de schoorvoetende Groningers waren vooral kat-uit-de-boomkijkers) werden eerst de Grote Verhalen ten grave gedragen, waarna de toeschouwers de wijde wereld in werden gestuurd, de publieke ruimte in.

In de Groningse nacht ging iedereen op zoek naar een adres waar een telefoonnummer klaar lag. Daarachter klonk een stem die zei dat je nu ‘op jezelf was’. ‘Nu ben je hier en je moet niet.’

Daar sta je dan, moederziel alleen. En wat doe je dan? Precies. Nadenken over wat je zojuist hebt gezien, hebt meegemaakt. Een contemplatief moment dat niet direct zal leiden tot de door de makers gewenste actie maar wel een mooi begin daarvan kan zijn.

Foto: Pascal Leboucq