In vergelijking met de twee eerdere jongerenvoorstellingen van het Vlaamse gezelschap Ontroerend Goed, Pubers bestaan niet en Teenage riot, is All that is wrong is een verstild stuk. De productie ging in première tijdens het Edinburgh Festival afgelopen zomer en is het resultaat van een samenwerking met het (jeugd)gezelschap Laika uit Antwerpen.

Koba Ryckewaert is een regelmatig terugkerende speelster in de jongerenproducties van Ontroerend Goed, maar nog niet eerder stond ze zo centraal als in All that is wrong. Tegenspeler is alter ego Zach Hatch, een Engelsman, die met name de camera en geluidsapparatuur bedient maar zo nu en dan ook met haar spreekt. Tenger is ze, Ryckewaert, type kwetsbaar. Maar voordat we met haar mogen kennismaken, komt eerst een reeks dia’s voorbij van protesterende demonstranten met leuzen als: ‘Fuck the pope but we use a condom’ of ‘Abuse of power comes as no surprise’.

De wereld deugt niet, dat mag duidelijk zijn. We maken kennis met Ryckewaert, die liever schrijft dan spreekt. Hatch filmt het zwarte krijtbord op de grond met een camera, zodat het publiek de teksten kan volgen op het achterscherm: ik, introvert, Belgisch, mager, anorexia, slaap niet goed… Ryckewaert is een tobber, voortdurend veegt ze woorden weg om nieuwe verbindingen te leggen tussen de teksten. Zo wordt haar persoonlijke crisis een bankencrisis en spreekt uit haar woordenlijst steeds meer onvrede met de wereld.

Sober en consequent is All that is wrong. Geen gemakkelijke voorstelling voor het jonge publiek op de bovenste rijen in de zaal, dat de teksten onrustig voorziet van commentaar. ‘Ik schrijf om niet te vergeten’, ‘Wil ik wel kinderen?’ Steeds meer komen we te weten van de stille blondine. Na enkele geluidsopnamen van debatten, zet ook een rap de woorden kracht bij. Hatch schrijft mee, nieuwe woorden als pijn en oorlog worden gevormd uit een bak met roestige, ijzeren letters. Het bord kan ook nog omhoog en zie, daar hangt Koba Ryckewaerts brein.

Al is de voorstelling soms wat voorspelbaar, All that is wrong laat een mooie transformatie zien. Spiegelen de teksten aanvankelijk nog de innerlijke worsteling, twijfels en opstandigheid van een jong volwassene, uiteindelijk neemt Ryckewaert haar verantwoordelijkheid. Nog eenmaal spreekt de stille strijdster schrijvend tot zichzelf. Een schrijfster is geboren.