Zijn vrouw is drie maanden dood als zijn kinderen hem slapend met de wijkverpleegster aantreffen op de bank. Het onbegrip en de afwijzende houding van zijn zoon en dochter dreigen afbreuk te doen aan het prille geluk van de oude man, die zelf ook nog niet beseft wat hem overkomt. Net als Huisgoden, dat afgelopen zomer op festivals te zien was, wordt Peer Wittenbols’ nieuwste toneeltekst Honingjagers bevolkt door gewone mensen. 

Wittenbols schreef zijn tekst op de acteur Dries Smits, die in 2002 groot succes beleefde met Gloed. Smits is een fijne acteur om naar te kijken en kreeg van Wittenbols een mooi personage. Dat de oude man niet genoeg gerouwd zou hebben, wordt pas halverwege het verhaal ontkracht, als zijn zoon op aandrang van zijn zus zijn dagboeknotities voorleest. Als vader binnenkomt, ontsteekt hij in woede en verscheurt zijn schrift.

Wittenbols schreef een mooie tekst vol herkenbare emoties waarin de weduwnaar direct de sympathie van de kijker wint. De verpleegster (Astrid van Eck) is vooral sereen en wijs. Het huwelijk van de zoon (Michel Sluysmans) wordt gefrustreerd door een niet vervulde  kinderwens. ‘Al was het maar een miskraam, dan had ik er nog even van kunnen houden,’ schijnt zijn vrouw eens verzucht te hebben. De dochter (Roos Ouwehand) voelt een te grote zorgbehoefte voor haar vader, maar heeft een zieke man die ze nauwelijks alleen kan laten.

Wittenbols laat de uiteenlopende gevoelens van de drie gezinsleden op fraaie wijze langs elkaar schuren, wat enkele indringende, wrange scènes oplevert. Jammer is dat de zoon en dochter nogal eenduidige karakters zijn waardoor ze licht karikaturaal worden, wat nog eens wordt versterkt door de spelregie. Daarmee is het contrast groot met Smits, die juist veel diepgang toont. Hierdoor is Honingjagers ietwat onevenwichtig. Niettemin is de voorstelling op sommige momenten bijzonder geestig en zijn sommige situaties en het spel van Smits ontroerend.

(foto: Jochem Jurgens)